طرح دشمن فرضی در سیاست خارجی ایران که در بسیاری جوانب با کشورهای اسلامی نزدیکی دارد شاید در دوره ای که انقلاب ایران سال های اولیه ی خود را تجربه می کرد قدرتمند می نمود. شاید در سال هایی که جنگ در ایران زبانه کشید دل های مردم را برای دفاع از کشور به هم می کشاند و بسیج شان می کرد، اما آیا هنوز هم علم کردن این دشمن فرضی می تواند قدرتمند عمل کند؟ اگرچه در اذهان مردم ایران، گیریم اکثریت مردم منظور مان باشد؟ دشمن فرضی به نام امریکا و اسراییل تا مقطعی می تواند مسلمان های داخل یا خارج از ایران را به هم نزدیک کند. اما آیا تمام این سال ها به فرض درست بودن این فرضیه، برای مقابله با این دشمن فرضی کاری هم شده؟ از سوی ایران یا از سوی مسلمان های دیگر ؟ روند حرکت فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و ذهن - جهان گشایی این دشمن فرضی را هم منظور نظر داشته اند؟ آدم کافی است یک هفته به انبوه فیلم هایی که دنیای فیلم سازی امریکایی به بازار پرطرفدارش در تمام جهان به خصوص ساکنین کشورهایی که او را دشمن فرضی یافته اند، فکر کند، ببیندشان در یک چند کانالی که از ماهواره در داخل ایران می شود دنبال کرد یا شبکه های خارج از ایران، تا سرش به دوار بیفتد؟ انرژی هسته ای فقط بوی ترس از دشمن فرضی می دهد. سلاح دیگری نبود که دارندگان فرضیه بتوانند در تمام این سال ها خودشان را به آن مجهز کنند؟جایگزین هایی که به اصطلاح خودشان برای دفع آفت در جوامع شان در نظر گرفتند در برابر آنچه نیاز به جایگزینی داشت چند درصد قابلیت یافت؟
شاید آهنربای جذب نخبه ها در سرزمین دشمن فرضی خیلی سریع تر و قدرتمند تر عمل کرده که تیوریسین واقع گرایی نمانده که تحلیل دقیقی از شرایط روز به دست دهد!!!